Na het reizen van duizenden kilometers met alles soorten vervoersmiddelen is het nu de hoogste tijd voor een update. En eerlijk is eerlijk, daarbij is mijn website soms een blog aan mijn been. Vandaar nu een uitgebreid overzicht en inhaalslag van de afgelopen vier weken. Vanaf Salvador in Brazilie ben ik gevlogen over de Amazone naar Manaus en vervolgens Tabatinga in het grensgebied Brazilie-Peru-Colombia. Vanuit daar ben ik de grens naar Peru overgestoken en heb ik een snelle boot genomen naar Iquitos om vervolgens door te stomen in een aanzienlijk lager tempo naar Yurimaquas. Met name deze laatste boottrip door de Amazone was zeer enerverend met hoogte- en dieptepunten. Daarna ben ik met een autotaxi naar Tarapoto gereden en gisteren ben ik met de bus aangekomen in Chiclayo. Ofwel, hierbij het verslag van de reis van de oostkust naar de westkust van dit continent.
Salvadar da Bahia, No Stress!
In Salvador, gelegen aan de Noordelijke oostkust van Brazilie ben ik wat langer verbleven dan vooraf gepland. Dat had alles te maken met het feit dat ik aldaar wachtte op mijn bankpas die vanuit Nederland werd opgestuurd. De pas was mij destijds al door een hongerige Argentijnse bankautomaat afhandig gemaakt. Maar het wachten in Salvador was beslist geen straf. Bovendien was ik na al dat moois wat ik tot nu toe op mijn trip heb gezien toe aan een time-out. Deze voor-voormalige hoofdstad van Brazilie heeft met name bij mooi weer veel te bieden. Prachtige palm stranden en door de Afrikaanse slaveninvloed staat het bol van de culinaire hoogstandjes, dans, muziek en cultuur. En heel, heel veel mooie vrouwen..... En de lijfspreuk Salvadar da Bahia, No Stress! kom je overal tegen en is echt waar! Ook het nabijgelegen schiereiland Morro de Sau Paulo was zeer de moeite waard en de heerlijke versgemaakte cocktails smaakte naar meer en meer.
Overheerlijke vers gemaakte cocktails in Morro de Sao Paulo.
De dans-kunst-vechtsport Capoeira komt uit deze streek en is entertainment van het allerhoogste niveau om naar te kijken. Deze acrobatiek is oorspronkelijk geintroduceerd door de Afrikaanse slaven die in physiek goede conditie wilden blijven tijdens hun onderdrukking. Omdat het beoefenen van een vechtsport in die tijd hen verboden werd, hebben zij onder de noemer dans deze sport ontwikkeld. Het idee is dat de één de ander binnen een omlijnde cirkel uitdaagt om te gaan vecht-dansen. Daarbij is het niet de bedoeling elkaar te raken maar meer te imponeren met schijnbewegingen die doen vermoeden dat je de ander een karatatrap uitdeelt of een vuistslag. De ander probeert dit te ontwijken met indrukwekkende 360´s vanuit stilstand, koprollen, handstand en nog veel meer indrukwekkende bewegingen. Het aanvallen en verdedigen wisselen elkaar in een zeer hoog tempo af. Bovendien rouleren de deelnemers continue met andere deelnemers buiten de ring. Het geheel wordt ondersteund door traditionele live muziek op trom en vishengelachtige-instrumenten. Door deze dynamiek ontstaat werkelijk een wervelende show die je anderhalf uur ademloos blijft boeien. Op de stranden zie je jong en oud Capoeira oefenen dat alleen al een vermaak op zich is. Zelf heb ik ook nog een les van 2 uur genomen en weet nu de beoefenaars extra te waarderen....
Capoeira; de energieke dans-vechtsport.
In het historische centrum Pelourinho weten ze van elke dag letterlijk een feestje te bouwen. Elke avond is er op tal van plekken in de open lucht live muziek en trekken grote drumbands door de straten. Her heb ik mij menigmaal aan de dansen Salsa, Samba en de lokale Forro gewaagd. En geloof mij, daar is af en toe veel moed voor nodig! Terwijl de locals sierlijk en beweeglijk met elkaar aan de haal gaan, pik je de toeristen (lees: houten klaassen) waaronder ik er makkelijk tussen uit. De meeste pogingen van mij eindigden dan ook binnen een minuut met een lachsalvo van de betreffende Brasilera en hield zij het verder voor gezien. Wetende dat het ten dans vragen de beste manier is om contact te maken met de mooie Braziliaanse vrouwen ging ik onverhoopt door. Daarbij staarde ik soms minutenlang naar de voeten van andere dansparen om dit vervolgens te kopieren in de hoop mijn gepruts te ontgroeien. Gelukkig waren enkele dansacties van mij wel dusdanig succesvol en had ik uiteindelijk meer dan een leuke avond… 
Het altijd gezellige historische centrum Pelourinho.
Vanuit Salvador ben ik per vliegtuig het Amazone gebied in Brazilie overgestoken om aan te komen in Tabatinga in het grensgebied Brazilie-Peru-Colombia. Per boot zou deze trip weken in beslag nemen. Bovendien is het slimmer een deel van de Amazone in het goedkopere Peru te doorkruizen met een boot. In Tabatinga heb ik overigens nog waardig afscheid genomen van mijn verblijf in Brazilie. Na de eerste gewonnen WK groepswedstijd Brazilie - Kroatie was het wederom tijd voor een feestje (wanneer niet?) dat geen bescheidenheid kent in dit land. Een mooie afsluiter!
Een deel van de Amazone vanuit de lucht.
De boot is het meest voor de hand liggende vervoersmiddel in het waterrijke Amazone gebied. Had ik tot nu toe dus de (Braziliaanse)Amazone slechts vanuit de lucht verkend, in Peru zou ik mij dan eindelijk gaan wagen aan een avontuurlijke lange boottrip waar ik al veel over had gehoord van andere reizigers. Verwacht geen luxe cruise! Van Iquitos naar Yurimaquas, een ervaring op zich om midden tussen de locals en handjevol toeristen een deel van dit imposante tropisch regenwoud te doorkruizen. En dat werd het! Goed voorbereid met de aankoop van een hangmat, vele liters mineraalwater, antimuggen creme, malariapillen, brood, biscuit en toiletpapier, scheepte ik in op de roestige schuit voor de komende drie dagen. Het bovendek brengt nog enige verkoeling doordat de zijkanten open zijn. Een stuk zijl boven je hoofd is de enige bescherming. Dit is de duurste klasse aan boord, omdat je hier nog ietsje meer ruimte hebt dan de andere verdiepingen waar de locals zij aan zij tegen elkaar aanliggen dichtbij de zwaar ronkende dieselmotor. Je hant je hangmat op en je plaatst je spullen onder je hangmat. Dit is je domein voor de komende drie dagen.... En daar hang je, wat voorbijtrekt lijkt zich af te spelen in één grote film. Heel, heeeeeeeel veel bomen en planten op de wal, totdat je er groen van ziet; letterlijk. Hier en daar is goed zichtbaar hoe krachtig de rivier is als het water hoger staat. Ontwortelde bomen die schots en scheef staan, of drijven in het water. Af en toe zandbanken die bloot komen te liggen door het lage water op het moment. En de kapitein probeert hier zo goed en zo kwaad tussendoor te navigeren. Doorgaans wordt en dan ook uit voorzichtigheid gevaren in een wandeltempo. Toen ik ´s avonds laat een kijkje ging nemen in de stuurhut kwam ik tot een schrikbarende conclusie. Zonder enige technische ondersteuning in de vorm van sonar, GPS, radar of zelfs radiocontact, wordt er gevaren op het blote oog. Om elektricitiet te besparen gaat er slechts om de minuut kort een groot zoeklicht aan om te kijken of er geen serieuze dreiging is tot aanvaring.... Zodra het licht uitgaat voelt het alsof je één grote zwarte lege diepte invaart. Ik heb er de eerste nacht niet best van geslapen…
Heeeeeel veel groen onderweg en af en toe een ander bootje…
Slechts hier en daar staan tussen het vele groen aan de rivier enkele huisjes. Soms ééntje, soms gegroepeerd dat een dorpje moet vormen. Ongelooflijk hoe de mensen hier zo afgelegen kunnen leven. Het voorbijtrekken van de boot vormt voor hen dan ook een waar spektakelstuk en de mensen komen uit de huisjes om vanaf de wal toe te kijken. De boot is hun enige connectie met de bewoonde wereld en daarom wordt er ook vaak even aangelegd. Passagiers komen of gaan van boord en locals proberen van alles aan ons te slijten. Van mandarijnen, tot rijst, ondefinieerbare snacks (waar ik mij niet aan gewaagd heb) of zelfs levende eekhoorntjes en schildpadden. De keuken aan boord wordt bevoorraad met trossen bananen, één krijsend varken en kippen met de poten bijelkaar gebonden ondersteboven hangend aan een stok.... Dat wordt weer een feest vanavond!! Laat mij raden, dat wordt dus kippensoep als voorgerecht, met daarna rijst met bonen, gebakken banaan, en stukje varkensvlees. Drie dagen lang als lunch en als avondeten! Aan boord is bovendien geen schoon (drink)water. Wassen doe je met het opgepompte bruine rivierwater. Zo ook de keuken aan boord waar je in een lange rij opgesteld staat om opgeschept te worden. De locals waren hier duidelijk beter op voorbereid want voor bestek, bord en beker moest je zelf zorgen. Het was culinair gezien wel een uitputtingsslag… Gelukkig waren Nadja en Menno (Nederlands-Duits stel) ook ingescheept en heb ik met hen veel lol gehad aan boord en de hoogte- en dieptepunten van deze trip met hen gedeeld. Met een verloren lepel onderin hun backpack en een gevonden bord aan boord kon ik zodoende toch nog het minimale voedsel naar binnen werken. Vaak had ik het na een half bord wel gezien. De visstand zal explosief zijn gegroeid na het overboord kieperen van de andere helft door mij en de andere backpackers. Toch was het zeer de moeite waard en een unieke ervaring. Ik heb veel mooie dingen gezien en gelachen met Menno, Nadja en andere backpackers om deze boot survival. Het is goed te realiseren hoe back to basic de mensen hier in Peru leven. Voor mij waren het maar drie dagen....
Hoe simpel en eenzaam kun je wonen in de Amazone?
Overigens heeft het hangmatliggen voor mij een nieuwe dimensie toegevoegd. En daarbij is het hangmatliggen niet voor iedereen weggelegd. Hier moet je dan ook echt even de tijd voor nemen om dit onder de knie te krijgen. Eruit, erin, het is al een kunst op zich. Stapte ik er voor de eerste keer links in, rechts lag ik er binnen een milliseconde alweer uit na een horizontale flip-flap van 180 graden. Plat met mijn muil op het metalen bovendek. Ten overstaan van tranenlachende locals. Maar, als je dan eenmaal ligt zijn er vele variaties mogelijk en kan je het uren volhouden. Linkerbeen buiten, rechterbeen buiten, linkerarm achter je voorhoofd, rechterarm achter je voorhoofd, of voor de gedurfde beginner zelfs beide armen tegelijk achter je voorhoofd! Tevens is het wel degelijk van belang, alvorens te gaan liggen, de hangmat te tunen. Hoe hoger de hangmat wordt bevestigd aan de daarvoor bestemde punten, hoe rechter de rug. Hangt het te hoog, dan wordt in- en uistappen een waar gevecht. Stress is het gevolg en dit druist in tegen het beginsel hangmatliggen. Om tijdens de slaap niet af te zakken tot een bedenkelijk laag niveau vormen de knopen een niet te onderschatten sleutelrol. Kortom, er gaat een hele wereld schuil achter het zo ogenschijnlijk simpele hangmatliggen. Ik heb nog een lange weg te gaan en zal jullie op de hoogte houden van mijn vorderingen.
Hangmatliggen; eenmaal onder de knie een
prettige bezigheid tot in de kleine uurtjes…