Vanuit het uiterste zuiden in Argentinie (Ushuaia) via het uiterste noorden in Argentinie (Iguazu) ben ik overgestoken naar Campo Grande (Brazilie) waar ik nu zit. Een afstand van ongeveer 5.500 kilometer, overbrugd door 4 uur vliegen naar Bariloche, daarna 20 uur bussen naar Buenos Aires, vervolgens 18 uur bussen naar Iguazu en nog eens 14 uur bussen naar Campo Grande. Kortom, er is weer het een en ander te melden. Met als hoogtepunt het weerzien van de watervallen van Iguazu; wat betreft highlights van Argentinie voor mij op een gedeelde eerste plek samen met de gletscher in El Calafate.
Het weerzien van de watervallen in Iguazu.
Nog steeds even indrukwekkend!
Het was weer even leuk in Bariloche te zijn; zo langzamerhand mijn tweede thuis. Voorlopig voor het laatst. Zoals het plan nu is zal ik na Brazilie Peru en Bolivia bezoeken, om daarna omstreeks september nog eenmaal terug te keren in Bariloche om te gaan skien met Ron, Eugene, Jackelien, Frans en Roos. Ofwel, een tweede delegatie van Grof Geschut. In Bariloche werd mijn Spaans nog hevig op de proef gesteld door aldaar naar de tandarts te gaan. De beste man sprak geen woord Engels en ik moest hem duidelijk maken dat er een noodreparatie uitgevoerd diende te worden aan een van mijn kiezen waar onlangs stukjes van afbraken. Alles is goed gegaan, ik ben niet terug gekomen met een kunstgebit, dus ik kan stellen dat ik de test goed heb volbracht!
In Buenos Aires (BSAS) was het gedurende het paasweekeinde erg rustig. Ik dacht dat de stad nooit sliep, maar in dit geval wel. En dat ze hier in plaats van twee dagen maar liefst vier dagen pasen vieren lijkt mij wel weer typisch Argentijns. Het land van de lange siesta´s doet rustig aan zullen we maar zeggen. Vanuit BSAS heb ik een dag het bovengelegen Tigre bezocht; het Venetie van Argentinie. Daarna ben ik naar Iguazu gebust.
Tigre; het Venetie van Argentinie
En het wederzien van deze imposante watervallen beviel erg goed. Had ik deze anderhalf jaar geleden in mijn ´korte´ trip door Argentinie al gezien, nog een keer overdoen was geen straf! Dit is een fantastisch natuurverschijnsel dat totaal anders, maar even indrukwekkend is als die andere highlight van dit land; El Calafate. Een must om te zien! Net zoals de dansende Brasilera´s, waarvan ik een voorproefje kreeg in het hostel in Puerto Iguazu. Na de heerlijke asado (bbq) in dit hostel verschenen uit het niets twee schaars geklede danseressen uit Brazilie die de grote groep deelnemers een beetje moesten opwarmen om te gaan dansen. Nou, dat lukte aardig! Hier en daar werden ´vrijwilligers´ uit het publiek gevist en was ik op een gegeven moment ook de klos om mee te gaan dansen. Hoewel dansen..... terwijl iedereen zich vergaapte aan de goed gevormde gebruinde Braziliaanse billen, moest ik op mijn knieen zitten en kreeg ik twee van deze heerlijke kadetten in mijn gezicht gedrukt. Nee, ik zat niet in een striptent, dit was volledig legaal en gewoon op het terras van het hostel. Als dit de trend wordt van mijn trip naar Brazilie......
Na de watervallen ben ik nog even een van die andere, niet natuurlijke, maar wel menselijke gecreerde wonders gaan bekijken. Een van de grootste waterkracht en energie opwek centrales; Itaipu. Dit bouwwerk levert een enorme hoeveelheid gegeneerde energie die voor 25% in Brazilie en 90% in Paraguay in de energiebehoefte voorziet. 10 jaar lang hebben 40.000 mensen hieraan gewerkt en het mag dus oprecht een hoogwaardig technologisch kunstwerk genoemd worden. Als Nederlander moet je deze enorme dam natuurlijk gezien hebben.
Itaipu; een van de grootste waterkrachtcentrales van de wereld.
Iguazu - vanwege het drie landen punt: Brazilie, Paraguay en Argentinie - is een logische bestemming om de grens naar Brazilie over te steken. Inmiddels ben ik aangekomen in het land van Samba, zingende in plaats van pratende mensen en mooie schuddende damesbillen… mmmm! Helaas wel na een verschrikking van een busrit. De 14 uur durende nachtelijke busrit ging voornamelijk over ´wegen´ die deze benaming eigenlijk niet verdienen. Toen ik na hevig gekraak, gepiep en geslinger polshoogte voorin de bus ging nemen, zag ik een groot maanlandschap voor me. De kraters deden er niet voor onder en even dacht ik nog dat ik - vanwege mijn slaperigheid - mij op een andere planeet bevond. Maar nee, dit was DE weg naar het in het binnenland gelegen Campo Grande. Ik ben er nog brak van.
Het Portugees klinkt toch echt wel heel erg anders dan het Spaans dus ook daar moet ik even aan wennen. Soms moet ik moeite doen mijn lachen in te houden. Het lijkt wel of ze staan te zingen in plaats van te praten. Alles swingt en zingt hier. Kon ik mij inmiddels redelijk redden met de taal in Argentinie, nu ben ik weer terug bij af en zal ik mij voornamelijk met handen en voeten verstaanbaar moeten maken.
Morgen ga ik een vijfdaagse safari trip maken dwars door de savannah. Het Pantanal gebied is een van de mooiste wild life resorts van Zuid Amerika en Campo Grande dient daarvoor als uitvalbasis. Ik heb foto´s gezien en verhalen gehoord; dit belooft een unieke ervaring te worden. De komende dagen ben ik dus even off line. Wordt vervolgd!
Posted by Pim at 10:09 PM. Filed under: Argentinie •
(0) Comments • (0) Trackbacks • Permalink