Vanaf Chiclayo, in het noorden van Peru, ben ik afgezakt naar Trujillo. In beide plaatsen heb ik mij gestort in de culturele en historische achtergrond van Peru, jawel! De Inca en pre-Inca tijd. Daarna ben ik naar Lima gebust om daar o.a. Bas en Eelco te ontmoeten! Na deze speciale ontmoeting ben ik naar Huacachina gegaan om mij daar als een klein kind uit te leven in een waanzinnig grote zandbak. Afijn, in deze update het verslag van deze vier bestemmigen.
Het was meer dan prima, samen met Bas en Eelco in Lima!!!!
Alhoewel Machu Picchu natuurlijk de meest belangrijke Inca reuine van Peru is, zijn er vele andere plekken waar je ook de erfenis van deze bewoners aantreft. Op sommige bestemmingen zelfs bouwwerken van voor de Inca tijd. Zo heb ik nabij Trujillo twee meer dan 1500 jaar oude pyramides bezocht waarbij de muurschilderingen nog goed intact zijn gebleven. Ook de pre-Inca stad Chan Chan was indrukwekkend om te zien. Hier hebben ongeveer 500 jaar gelden meer dan 60.000 mensen gewoond en de overblijfselen van de kleigemaakte stadsmuren, huizen en kamers zijn tot in de wijde omgeving nog goed zichtbaar.
Muurschilderingen in de pyramides nabij Trujillo.
Het wederzien van Bas en Eelco was voor mij een waar hoogtepunt in Lima. Met Eelco heb ik acht jaar lang in het zelfde team gewerkt bij LogicaCMG. Zijn vriendin Bas is tevens ex-LogicaCMG medewerkster. Samen zijn zij 22!! maanden geleden - ja je leest het goed, je hebt altijd baas boven baas - vertrokken naar midden Amerika om daar te gaan reizen en af te zakken naar zuid Amerika. Heb ik van hen dus bijna twee jaar geleden afscheid genomen, nu was het moment daar om elkaar weer te zien. Sinds het bekent maken van mijn plannen hebben we elkaar per mail extra in de gaten gehouden wat beterft ons reisdoel. Hopend om elkaar ergens in dit continent opnieuw te treffen. Bas en Eelco kwamen met de nachtbus ´s ochtends vroeg rond zeven uur aan in het hostel dat we als ontmoetingsplek hadden afgesproken. En de mensen die mij kennen weten dat zij enige physieke inspanning hebben moeten verrichten om mij op dat tijdstip wakker te maken. Ik schijn hen, versuft door de slaap, minutenlang te hebben aangestaard voordat tot mij doordrong dat Bas en Eelco aan mijn bed stonden. Een hillarisch moment dat we niet snel zullen vergeten. Daarna was het al snel ouderwets gezellig zoals ik Bas en Eelco ken. Gelukkig staan zij na al die reiservaringen nog met beide benen op de grond en zijn zij niet veranderd zoals je sommige reizigers om je heen ziet veranderen. Eelco heeft geen lange baard met kraaltjes erin, geen dreadlocks, geen wereldbol op zijn rug getatoeëerd en verdient niet zijn geld met het jongleren of vuurspuwen bij stoplichten. Bas houdt zich evenmin bezig met het maken van handycrafts en Yoga en is niet vol behangen met schelpenkettingen en samen lopen ze niet de gehele dag op flip-flaps. Kortom, Bas en Eelco zijn gelukkig nog steeds Bas en Eelco en Pim is nog steeds Pim. En daarom was het zo gezellig met hen in Lima. Samen hebben we twee dagen opgetrokken. Natuurlijk veel reisverhalen uitgewisseld en ´s avonds in de kroeg elkaars Salsa kunsten op de proef gesteld. Maar ook, zo ver en lang van huis van familie en vrienden, in de keuken van het hostel tijdens onze zelfgemaakte Hollandse rijsttafel met pindasaus genoten van de muziek van Andre Hazes, Jiskefet en Hans Teeuwen. Een bijzonder Nederlands avondje. Bas en Eelco; veel plezier op jullie verdere trip en wie weet kunnen we dit kunstje nog een keer herhalen ergens in dit deel van de wereld!
Nederlands avondje met Bas en Eelco
met o.a. een heerlijke rijsttafel met pindasaus.
Maar helaas herinnerd Lima mij ook aan het meest bizarre verhaal dat mij is overkomen tot nu toe gedurende mijn trip. Vol ongeloof denk ik daar nog regelmatig aan terug. In het hostel in Lima deelde ik dit keer een kamer met o.a. twee Engelsen. Een van de twee heb ik maar kort gesproken en vertrok de volgende dag bepakt en bezakt naar een andere bestemming. Zijn maatje bleef achter en zou wachten tot hij na een aantal dagen terug zou komen. Met een van de twee overgebleven personen, Martin was zijn naam, ben ik een aantal dagen opgetrokken. Je moet je voorstellen dat je kamergenoten doorgaans de eerste personen zijn die je in een nieuwe bestemming leert kennen en veelal gaat het gesprek na de vraag waar je vandaan komt, waar je bent geweest en waar je nog naar toe gaat al snel over tot de vraag of we gezamenlijk wat gaan eten of wat gaan drinken. Zo ook met Martin. Toendertijd nog tijdens het wereldkampioenschap voetbal hebben we uitgebreid gesproken over de frustatie over het Engels en het Nederlands voetbal en waarom we toch keer op keer niet verder kwamen tot in de finale. Ook de eindwedstrijd Italie - Frankrijk hebben we gezamenlijk bekeken en beiden zitten vloeken op het spelniveau en waarom Zinedine Zidane toch die kopstoot had uitgedeeld. Kortom, als je meerdere dagen in eenzelfde hostel verblijft creer je een soort groepje mensen om je heen waarmee je optrekt. En Martin behoorde tot die crew. Wat ik wel raar vond is dat hij geen concrete plannen had wanneer Lima te verlaten, naar een andere bestemming te gaan of naar Engeland terug te keren en te wachten op zijn maatje die vrienden aan het bezoeken was. Ik heb hem nog geadviseerd lekker zijn eigen plan te trekken en de bus naar b.v.b. Cuzco te pakken. Ook kwam hij nauwelijks buiten het hostel en had hij wel erg veel, heel erg veel bagage bij zich. Iets dat mij al opviel bij het inchecken in de kamer, ik moest mij werkelijk een weg banen tussen de volgepakte backpacks. Je voelt het miscchien al aankomen, deze twee grappenmakers hadden een hele andere missie te volbrengen in Lima maar daar had ik op dat moment nog geen weet van. Toen ik op een avond, na het eten buiten het hostel, terugkwam trof ik Martin niet meer aan. Tot op bepaalde hoogste is er een mate van sociale controle onder je kamergenoten en weet je meestal wel wat de plannen zijn van de anderen voor die dag. Maar zijn bed bleef leeg gedurende de gehele nacht en dat klopte naar mijn idee niet. Toen ik ´s ochtends ging ontbijten kaartte ik het onzalige gevoel dat ik had aan bij een van de barmedewerkers van het hostel. Bij het aanhoren van zijn verhaal vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Martin was de avond ervoor, gelukkig tijdens mijn afwezigheid, door een zevenkoppig arrestatie team opgepakt voor de handel in drugs...... De vele tassen bleken afgeladen te zijn met cocaine. Zijn maatje was elders al een dag eerder opgepakt en het spoor leidde via hem naar Martin in Lima. Naast de idiote gedachte dat je iemand met zulke acties van zo dichtbij heb gekend, ben ik ook erg geschrokken. De Peruaanse politie en justitie staat niet aangeschreven als erg zorgvuldig. En hoe makkelijk was het voor hen niet geweest misschien wel verdenkingen richting mij te hebben; als Nederlander en kamergenoot van deze onbenullen. Ik wens beiden dan ook de komende 20 tot 30 jaar veel plezier toe in de Peruaanse gevangenis.....
De grijze en grauwe kust van Lima waar veel wordt geparapent.
Na het culturele geweld in het noorden was het in Huacuchina tijd voor ongecompliceerde harde actie. Deze oase ligt temidden van een uitgestrekt gebied met enorme zandduinen tot meer dan 100 meter hoog. En nou is het leuke dat daar tours worden aangeboden waarmee je met zandbuggies door deze duinen gaat crossen. En dat gaat hard, heel erg hard stijl omhoog en weer naar beneden! Het is het rollercoaster gevoel in het kwadraat. Welke diep zandvallei schuil gaat achter elke zandtop is elker keer weer een vraag. Af en toe komt de zandbuggy na een diepe kuil of hobbel met alle vier de wielen los van de grond. De driepunts gordel en kooiconstructie van de wagen moeten je de nodige veiligheid bieden. Daarnaast wordt je op de hoogste toppen gedropped om je vervolgens op een zandboard naar beneden te laten storten. Staand op het board voor de geoefende snowboarders of in mijn geval plat op mijn buik. Gillend, schreeuwend en lachend is dit een uitermate spectaculaire bezigheid met een hoog fun gehalte. Het zandstralen heeft mijn camera overigens geen goed gedaan. Tandenknarsend en met enige tegenzin doet ie nog wel zijn werk.....
Lekker scheuren in de zandduinen van Huacachina.