Omdat ik begin september graag in Bariloche (Argentinie) terug wil zijn om daar Grof Geschut deel 2 te ontvangen, heb ik mijn reistempo iets opgeschroefd. Ben ik mijn trip in Peru aan het afronden, in Bolivia is ook nog veel moois te zien. Vandaar hierbij het verslag van meerdere highlights in Peru die je gezien moet hebben als je dit land bezoekt. En dat ging allemaal niet even gemakkelijk. Een verslag van deze noemenswaardige bestemmingen, dat niet in een paar minuten valt te belezen. Excuses daarvoor, maar ga er maar eens even goed voor zitten. Dit keer weer veel foto´s en een evenzo uitgebreide beschrijving van Arequipa, Chivay, Cuzco, Machu Picchu en Puno.
Na veel gedoe dan toch naar Machu Picchu!
Arequipa is na Lima de grootste stad in Peru. Een prettige plek om te verblijven en heel wat zonniger dan het grijze Lima. Bovendien is dit de uitvalbasis om de verderop gelegen Colca Canyon te verkennen, één van de diepste canyons ter wereld. Daarvoor moet je overigens eerst naar het 4 uur verderop gelegen Chivay bussen. Maar voor zo´n korte afstand draai ik mijn hand niet meer voor om. Na 10 maanden rondtrekken in Zuid Amerika zou je bijna vergeten dat dit dezelfde reistijd is als van Groningen naar Maastricht.... iets dat eigenlijk helemaal niet om de hoek is… Naast de mooie vergezichten en pre-Inca terrassen in de Colca Canyon, passeer je ook het punt Cruz del Condor. En dit heet niet zo omdat er dakduiven rondcirkelen. Nee, hier kan je van zeer dichtbij Condors spotten. En eerlijk is eerlijk, het is spectaculair deze enorme vogels met een spanwijdte van wel drie meter vlak boven je hoofd te zien rondvliegen. Waarom deze hang-groep-vogels het juist hier bij de 1200 meter diepe vallei zo naar de zin hebben weet ik niet, maar mooi is het wel om te zien. Toen de Condors op een gegeven moment gevlogen waren wilde ik wel graag de bus terug naar Chivay pakken. Maar dat liep even anders. In het verderop gelegen Cabanaconde was zojuist een feestweek afgesloten (waarom was ik niet uitgenodigd?) en elke bus die terug ging naar Chivay kwam hier afgeladen met mensen vandaan. En afgeladen is volgens Peruaanse begrippen ook ECHT afgeladen. Mensen zitten op het dak, zitten met hun gezicht tegen het raampje gedrukt en hangen nog net niet aan de buitenspiegels om mee te kunnen. En dat te bedenken dat er maar elk uur één bus langskomt. Bij de eerste paar volle bussen (lees dus: in de eerste paar uren) die passeren denk je nog dat het allemaal wel zal meevallen en de volgende vast plek genoeg heeft. Maar dat bleek niet het geval te zijn en wachten op 3800 meter in de volle zon zonder schaduw is dan op een gegeven moment geen pretje meer. Samen met andere wachtenden hebben we ons dan ook letterlijk de volgende bus in gevochten. Met veel pers en duwwerk ontstond de minimale ruimte om mee te kunnen. Zelfs de buschauffeur moest daarbij ruimte prijsgeven en ik hing ingeklemd tussen anderen in het luchtledige.
Cruz del Condor; van dichtbij Condors spotten.
Toen ik weer terug in Arequipa was had ik het plan gelijk door te reizen naar Cuzco. Het busticket had ik al gekocht. Maar toen ik mijn wachttijd doodde in het Plaza de Armas leerde ik de alleraardigste Peruaanse Sara kennen. En ach, waarom zou ik nog niet een paar dagen blijven tot na het weekeinde. Ben immers zo vrij als een vogel 
Dus met een smoes en in mijn beste Spaans heb ik het ticket om laten zetten en genoten van al het moois dat Arequipa te bieden heeft
Arequipa, het Plaza de Armas; genieten van al het moois.
Op de achtergrond de torenhoge vulkaan El Misti (5822 meter).
Cuzco ligt vlakbij The Lost Inca city of Machu Picchu. En ik snap nu de naam als geen ander; ik ondervond heel wat probelem om er te komen. Dit is de trekpleister van Peru zo niet van heel Zuid Amerika. En dat is goed te merken, juist nu in het hoogseizoen waarin veel mensen vanuit Europa of Noord Amerika deze bestemming aandoen. Op het moment dat ik er was was het een waar gekkenhuis, iets dat ik nog niet in die mate heb meegemaakt gedurende mijn trip. En dat toerisme heeft zijn keerzijde. Bij elke stap wordt je geld gevraagd, proberen ze je sigaretten te verkopen, je schoenen te poetsen, je een restaurant in te duwen, je t-shirtjes aan te smeren of je Lama mutsen te verkopen. Dit is een plek waar je ineens Bus Terminal tax betaald, de taxi chauffeur je standaard 50% teveel vraagt en waar je mag betalen voor een kapot glas dat je per ongeluk hebt omgestoten in een restaurant. Ik had dan ook het plan z.s.m. Machu Picchu te bezoeken en dan snel deze melkkoe te verlaten. Maar dat ging zomaar niet. Je bent tenslotte in een land als Peru en daar wordt je geduld erg op de proef gesteld. Je zou verwachten dat het boeken van de trein naar Machu Picchu (zo´n beetje de enige manier om er te komen) een fluitje van een cent is en dat de organisatie daaromheen een geoliede machine is omdat 100 duizenden dit per jaar doen. Dat mag je ook wel verwachten voor een retourprijs van 50 dollar, het maandsalaris van een gemiddelde Peruaan! Niets was minder waar. Kwam ik er na een uur wachten in een rij achter dat het tonen van het paspoort verplicht was om het ticket te kopen, het station sloot vervolgens om 12.00 ´s middags dus een andere dag terugkomen was de enige optie. De volgende dag na twee uur wachten had ik dan eindelijk mijn ticket in handen. Wat ze mij echter niet aan de balie hadden verteld was dat de trein vertrok op 100 kilometer van Cuzco. Peruaanse logica zullen we maar zeggen. En daar stond ik dan half uur voor vertrektijd op een verkeerd station..... Het betreffende en natuurlijk bij iedereen bekende Ollantaytambo was slechts twee uur bussen van Cuzco dus de trein kon ik op dat moment echt wel vergeten. Met Machu Picchu had ik het helemaal gehad en ik was in staat de eerst volgende bus naar Bolivia te pakken. Kon mij het schelen dat ik waarschijnlijk de eerste zou zijn die dit deel van Peru verlaat zonder ook maar één Inca steen van Machu Picchu gezien te hebben.... Ik ben natuurlijk de volgende dag wel verhaal gaan halen en in eerste instantie wilde Perurail niet tegemoetkomen. Pissig als ik was ben ik aan de balie blijven hangen totdat er een oplosing geboden zou worden. Ik kon dit volhouden tot de de security mij dreigde aan armen en benen weg te sleuren. Toch heeft mijn vasthoudendheid uiteindelijk geresulteerd in een gesprek met de manager, die vervolgens weer met zijn manager heeft gesproken, die..... etc. om vervolgens het aanbod te krijgen een nieuw ticket te boeken zonder noemenswaardige meerprijs. En zo ging ik dan toch uiteindelijk naar Machu Picchu.
Cuzco by night.
En daar sta je dan, oog in oog met het meer dan 500 jaar oude immense bouwwerk Machu Picchu. De reden van de bouw is nog steeds een raadsel maar ooit vormde het een behoorlijke stad. Minder dan honderd jaar geleden pas ontdekt en gelukkig nooit door de Spanjaarden toen die de Inca´s verjoegen en uitmoordden. En daarom is Machu Picchu zo goed geconserveerd en onaangetast. Hoog gelegen op een berghelling met aan twee zijden een diepe vallei en aan één eindpunt twee enorme rotspunten. Een ervan - de Huayna Picchu - heb ik beklommen en vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over het geheel. Het was een hele klim omhoog over steile kleine glibberige trappetjes die destijds al door de Inca´s zijn aangelegd. Het is een afmatting van een uur waarbij je drie keer dood gaat, maar dan heb je ook wat. Vervolgens denk je dat naar beneden gaan een verademing is. Maar juist op die plekken waar geen bescherming is aan de vallei zijde en waar je zo de diepte in kijkt, is uitglijden dodelijk en van dat idee werd ik echt niet vrolijk. Zo heb ik af en toe zittend op de treden de afdaling gemaakt en daarbij was ik zeker niet de enige.... Maar het was het meer dan waard. De foto´s van Machu Picchu spreken verder voor zich.
Overzicht van het hooggelegen Machu Picchu.
Foto genomen vanaf de Huayna Picchu.
Van Cuzco heb ik de trein genomen naar Puno nabij Lake Titicaca. Omdat ik tenslotte in totaal al meer dan 350!! uur in een bus heb gezeten, leek mij dit wel een comfortabele afwisseling. Bovendien kan je in de trein beter genieten van het uitzicht en dat is inderdaad erg mooi. De trip doorkruist een gedeelte van de Andes met diepe valleien om op het hoogste punt, La Raya op 4319 meter, een stop te maken. Daarna wordt de reis voortgezet naar Puno.
Met de trein van Cuzco naar Puno. Hier La Raya op 4319 meter.
Puno ligt aan het immens grote Titicaca meer dat als Zuid Amerikaanse grootste en ´s werelds hoogst gelegen (3820 meter) meer bekend staat. Bovendien zijn de drijvende van riet gemaakte eilanden uniek. Waarom zo ingewikkeld doen vraag je je misschien af? De Uros bevolking (Indianen) werd vele jaren geleden ernstig bedreigd door o.a. de Inca´s. Zij besloten zich daarop af te zonderen en van riet drijvende eilanden te maken. Met het vele riet uit het Titicaca meer worden deze eilanden constant van bovenaf van nieuw riet voorzien omdat de onderkant in het water wegrot. Een jarenlange traditie wordt op die manier voortgezet en vele honderden Uros mensen bevolken nog steeds deze 30 tal drijvende eilanden. Als je er op loopt is het een vreemde gewaarwording. Je voeten zakken telkens weg maar worden net niet nat. De eilandjes zijn op zich niet groot en een paar families delen ze. Met het riet maken ze ook de huisjes en handycrafts om aan de toeristen te verkopen.
Één van de drijvende eilanden in het Titicaca meer.
Zo dan! Door alle verhalen uit de hoogte duizelt het je misschien, mij in ieder geval wel dus ik ga maar eens een biertje nemen. Door de hoogte hier is het trouwens goedkoop dronken worden. Wat mij betreft is deze hoogtestage een prima voorbereiding op Grof Geschut deel 2 in Bariloche. En ik zal beloven nooit meer zo´n lange update te schrijven....