Bueno. Voor diegene die zich zorgen begonnen te maken heb ik goed nieuws; dat is nergens voor nodig! Het kan immers niet de bedoeling zijn dat het updaten van mijn website een “blog” aan mijn been is. Maar eerlijk is eerlijk, na een week Panama en een voortreffelijke week op een zeilboot naar Colombia heb ik best het een en ander te melden. Eelco, Bas, Marco en ik zijn veilig aangekomen in Cartegena (Colombia). Inmiddels zijn zij hun eigen weg gegaan en zal ik alleen mijn reis voortzetten. Een mooie gelegenheid om de zinderende hitte in een air-conditioned internetcafe te ontwijken en de geinteresseerden in het het koude Nederland een hart onder de riem te steken vanuit het swingende Caribische gebied. Het kan ook anders mensen 
De ongekend mooie San BLas eilanden.
Niet verder vertellen hoor!
Mijn reis begon op Schiphol zoals je zou mogen verwachten als je reisdoel Panama en Colombia is. Omdat ik bovendien alleen incheckte - Eelco, Bas en Marco hadden een andere vlucht - werd ik door de douna even apart genomen om een paar seriueze vragen te beantwoorden. Wat was de bedoeling van mijn vlucht, waarom reisde ik alleen, wat had ik allemaal bij me en was ik er van overtuigd dat ik enkel spullen bij mij had die van mij waren; dus geen “pakketjes” van anderen? Op de tussenstop in New York werd ik met een zelfde hartelijkheid en enthousiasme ontvangen als op Schiphol. Met dezelfde vragen en of ik even mijn vingerafdruk wilde achterlaten, het fotoalbum van vliegveld Newark wilde verrijken met een vrolijk kiekje en uiteraard op sokken door de detectie poorten. Dat wordt lachen op de terugweg…
Voor de rest verliep de vlucht voorspoedig op een vertraging van 1,5 uur na vanaf New York naar Panama. Zittend en klaar voor het taxien deelde de piloot even mede dat er slechts 30 toestellen voor ons in de wacht stonden. De A2 tussen Utrecht en Amsterdam was er even niks bij. Aangekomen in Panama City werd ik zoals afgesproken keurig opgehaald door een taxi van het hostel. Jammergenoeg waren Eelco, Bas en Marco al dusdanig gecrashed dat we ons welkomst biertje tot de volgende avond hebben uitgesteld. Maar daar ben ik inmiddels overheen hoor.
De sluizen van het Panama kanaal.
Hoeveel ruimte heb je nodig aan weerszijden?
Wat zal ik zeggen over Panama City? Het ligt mooi gesitueerd aan de Pacific ocean en het heeft zeker zijn mooie plekken en bezienswaardigheden. Het Panama kanaal is uiteraard een absolute highlight. Maar in zijn algemeenheid vind ik het een redelijk vuile stad waar je bovendien erg moet oppassen waar je je begeeft. Het rare is dat er buurten zijn die ogenschijnlijk veilig zijn maar zelfs overdag een no-go area zijn. Je moet je daarover heel goed laten informeren. Het is bovendien erg moeilijk het onderscheid te maken tussen lokale mensen die je met de beste bedoelingen ongevraagd op weg willen helpen of je ergens voor willen waarschuwen en anderen die minder plezierige voornemens hebben.Het maakt dat je tegenover iedereen erg wantrouwend bent. En dat je je daarin behoorlijk kunt vergissen bewijst maar weer de briljante “camera actie” van onze reisgenoot Marco.
Marco besloot in al zijn wijsheid een ultieme poging te ondernemen om de eerlijkheid en behulpzaamheid van de lokale bevolking te testen. In een van de vele kleurrijke bussen waren we op weg naar Paname Vejo; een oude wijk met reunies waar Panama City ooit gesticht is. Kort na het uitstappen realiseerde hij zich dat zijn camera tijdens de rit uit zijn broekzak moet zijn gegleden. Ondertussen draaide de volle bus vrolijk de hoek om met op een van de banken een waardevolle souvenier voor de gelukkige vinder. Wat zich vervolgens afspeelde kan regelrecht in een slapstick. Door zijn instinct te volgen zette hij het op een rennen achter de bus aan. Nou heeft Marco een erg goede conditie, maar op flip-flaps is het toch lastig te behappen kan ik je vertellen. Bovendien werd hij gedwarsboomd door de nodige hindernissen. Omdat het verkeer erg chaotisch was en het een erg drukke weg betrof, was hij genoodzaakt door enorme modderige plassen in de berm te rennen. Ik zou het al een opgave vinden om uberhaubt de teenslippers aan je voeten te houden. Maar de bus zou en moest natuurliijk ingehaald worden! Door zijn snelheid ontstond zowaar een enorme spray achter zich waar een gemiddeld mountainbike avontuurtje niet voor onderdoet. De modder zat tot bovenaan zijn shirt. Onderhand heeft hij nog kans gezien in zijn beste Spaans “autobus!” , “autobus!” te roepen en te wijzen naar de immer voortkachelende gele rakker. Door het opvallende schouwspel heeft hij toch de aandacht weten te trekken van achteropkomend verkeer. Een automobilist besloot daarom met een risicovolle inhaal manouvre de bus aan de voorkant te blokkeren door zijn auto er dwars voor te zetten. En dat terwijl Eelco als “backup” ook nog met een taxi de achtervolging had ingezet. Affijn, na een paar hectische minuten kwam alles goed en wel tezamen en kwam een van da passagiers al uit de bus gestapt met de camera in zijn handen. Als zijnde het de prijsuitreiking voor de winnaar van deze Tsjippelrace op olympisch niveau. Nadat de politie op straat ook nog even polshoogte kwam nemen konden we onze weg vervolgen. Viva Panama!
De kleurrijke bussen in Panama City.
Om de stad even te ontvluchten zijn we een dag naar het eiland Tabogo gegaan. Ons werd vooraf gewaarschuwd dat er absoluut niks te doen was, en dat was nou net de bedoeling ,-) Lekker gerelaxed op het strand of in de hangmat op de vide van ons appartementje. Heerljk gezwommen en verder, tsjah, inderdaad niet echt veel gedaan daar ,-)
Terug in Panama hebben we voor de verandering ingechecked in een ander hostel. Vanuit daar hebben we nog een treinrit gemaakt pal langs het Panama kanaal; van Panama City naar Colon. Helaas wel vroeg in de ochtend, de trein vertrekt eenmaal per dag om 7:15. Collega´s zullen verbaasd zijn, normaal gezien pak ik de trein nooit zo vroeg in Nederland De spectaucalire gezichten op sommige delen van het traject maakte een hoop goed!
De volgende ochtend zijn we pas echt vroeg vertrokken. Een 4x4 auto heeft ons om 5:00 ´s ochtends dwars door de jungle gebracht van Panama City naar (nog uitzoeken), aan de Caribische kust. Het oorspronkelijk plan was om diezelfde dag in te schepen op de zeilboot. Maar ho stop: dit is Midden Amerika waar je alles kan verwachten! We diende aldaar uit te checken van Panama omdat de zeiltocht ons immers naar Colombia zou brengen. En tjsah, er waren wat “probleemjes”. De vorige groep die net was aangekomen vanuit Colombia met dezelfde boot kon ook niet inchecken in Panama. De enigste dienstdoende ambtenaar in dit zeer dunbevolkte gebied had besloten een paar dagen vrijaf te nemen. Logisch, het was zijn verjaardag en voor het gemak was hij met alle stempels vertrokken voor verlof met onbepaalde tijd. En dat er reizigers zijn die moeten in- en uitchecken, ja , dat is niet zijn probleem! Pech voor ze. Tranquilo! Het is maar goed dat wij redelijk ruim in onze tijd zaten. We hebben een extra nacht geboekt op een van de San Blas eilanden. En dat pakte achteraf zeer goed uit. Dit hadden we absoluut niet willen missen. Tussen de zeer tradiotionele en oorspronkelijk Kuna bevolking een paar dagen verblijven was een absoluut hoogtepunt. We hebben twee volle dagen mogen genieten van diverse kleine eilandjes ter grootte van een postzegel, begroeit met enkel palmbomen en voorzien van hagelwitte stranden. Op deze eilandjes wonen hoogstens twee families die rouleren, om zo de toegangsprijs van 1 dollar eerlijk te verdelen. We wisten niet wat we zagen! Dit is HET paradijs op aarde. Geen van ons allen had dit ooit eerder gezien. Ongelooflijk dat dit zo relatief onbekend is. De schitterdende eilandjes omgeven door koraal riffen en het fantastische licht- en donkerblauwe heldere water eromheen zijn plaatjes die ik tot dusver alleen kende van magazines of tv en dan ook nog met een hoog nabewerkingsgehalte. Je was gewoon genoodzaakt om af en toe even een duik te nemen in het heerlijke lauwe water, om daarna in de hangmat een verse kokosnoot uit te slurpen en te overpeinzen of dit allemaal wel echt is Briljant! En als klap op de vuurpijl arriveerde er ook nog een boot met een Italiaans camerateam en 6 modellen die voor een of andere documentaire wat leuke plaatjes kwamen schieten. Nou wees gerust, die leuke plaatjes heb ik ook geschoten; zie het fotoalbum!
San Blas en mijn Italiaanse vriendinnen; een pracht combinatie…
En toen was het eindelijk tijd voor de zeiltrip en oversteek naar Colombia. Het mooie schip de “Andiamo” onder leiding van kapitein Tony en zijn schitterende Colombiaanse vriendin Karen. En niet te vergeten de altijd erg behulpzame kat Lucie die alleen tevoorschijn komt als we rustig voor anker liggen. Tony is geboren in de US en heeft een aantal jaren geleden zijn eigen bedrijf in de IT vaarwel gezegd en is gaan varen met zijn boot. Sinds enkele tijd doet hij nu commerciele charters. Ondanks dat de boot (15 meter lengte) zeer ruim van afmeting is met zijn vier hutten en twee badkamers, waren we blij dat we slechts met zijn zessen in totaal waren. Normale gezien zijn er voor een dergelijk trip 10 personen ingescheept maar dan lever je behoorlijk in op de leefruimte die je hebt. Voor de 7 dagen was dit een perfecte bezetting. De eerste dagen hebben we, helaas af en toe met behulp van motor vanwege weinig wind, lekker gedobberd tussen inderdaad, een van de vele andere mooie San Blas eilanden. ´s Middags en ´s nachts voor anker met de mogelijkheid tot zwemmen of snorkelen vanaf het achterdek. Dan komt ook de Kuna bevolking in niet meer dan drijvende boomstammen en al het andere wat maar enigszins drijfvermogen heeft, de boot opzoeken om je van alles te verkopen. Van kreeft tot souveniers, van sigaretten tot bier. Of ze vragen je vriendelijk of ze hun mobiele telefoon mogen opladen… Ja, het is een groot contrast met hun overige zeer primitieve manier van leven. Onderweg hebben we Manta´s van dichtbij voorbij zien zwemmen en in een van de nachten dat ik in de openlucht op het bovendek sliep heb ik regelmatig in het maanlicht proestende dolfijnen rondom de boot horen en zien zwemmen. Een geweldige ervaring, ook omdat je elk geklots of gespetter in het water bij schemer niet goed kunt plaatsen....
Het schip de Andiamo.
In tegenstelling tot onze verwachting zijn we niet langs de gehele kust van Panama naar Colombia gevaren. Een deel van de hoek Panama - Colombia is zeer rotsachtig en ook erg arm. Twee redenen die het er daarom niet veiliger op maken. In het sluitstuk van de trip zijn we daarom schuin overgestoken. Een spectaculair en enerverend traject, maar tevens ook het gedeelte waarvan je oprecht blij bent dat het erop zit… Een stuk van meer dan vierhonderd kilometer op open zee waar we meer dan 30 uur onafgebroken over hebben gezeild. Hier voel je je zielsalleen op open donkere zee waarbij je je realiseert dat hier niks mis moet gaan. We krijgen dan ook instructies wat te doen als Tony de kapitein zelf onverhoopt overboord slaat (man overboord procedure). Ondanks het feit dat er niet echt veel wind stond was er behoorlijk deining. Zodanig dat Marco er van ons allen echt slecht aan toe was. Tijdens zijn “voeding aan de vissen” kwamen er geluiden uit hem naar boven die niet onderdeden voor een slachthuis (sorry Marco voor de details). Het ging ons allen door merg en been. Ook Bas, Eelco en Karen werden er in mindere mate niet beter op. Gelukkig had ik erg weinig last van zeeziekte, maar ja, onkruid vergaat dan ook niet. Het spannendst is wel het nachtzeilen. Diegene die ertoe in staat waren hielden de wacht in twee uur op, twee uur af. Dat houdt in dat je met het blote oog eventueel omliggend scheepverkeer in de gaten houd, de temperatuur en oliedruk van de op de achtergrond draaiende motor checked, in de gaten houdt of de auto-pilot zijn koers aanhoudt en voorkomen dat we varen richting onweerswolken. Tony slaapt ondertussen op het achterdek en hem dien je te waarshuwen bij onraad. Het fenijn zat hem met name in de onweersbuien, daar wil je echt niet in belanden. Het is zo´n beetje de grootste angst van elke zeezeiler. Die nacht was er echter constant geflits om ons heen waardoor we meerdere keren onze koers hebben moeten wijzigen. Net toen we dachten alles ontweken te hebben begon mijn wacht. Persoonlijk vond ik dat ik mijn taak meer dan serieus had genomen. Echter, de onweersbuien achter ons kwamen toch dichterbij. Ik dacht dat er niks aan de hand was, want ook ik heb weleens gezeild op de Loosdrechtse plassen..... In mijn beleving konden de onweersbuien simpelweg niet dichterbij komen omdat we scherp aan de wind voeren en de windrichting ze juist van ons weg zouden drijven. Maar Tony dacht daar toch echt anders en had natuurlijk nog gelijk ook! Hij schrok wakker en begon zenuwachtig van koers te veranderen en naar de lucht te staren. We waren duidelijk veel te dicht in de buurt van onweer geraakt… Ik heb het op dat moment nog moeten bekopen met een paar snerende opmerkingen van hem maar achteraf hebben we er hartelijk om gelachen. We zijn mede daarom ook blij dat we met een professioneel schipper als Tony hebben mogen zeilen die ons uiteindelijk in veilige haven heeft gebracht. En deze Piet Paulusma in opleiding vindt het nu wel welletjes en groet u vanuit Colombia. En dan zeggen we zoals altijd: “Oant Moarn!”